kendimle deli divane gibi uğraş uğraş, nereye kadar?
sonumuzun herkeslerden farklı olabileceğini sanmak işime yaramıyor ki!
ki, zaten doğru da değil, muhtemelen, elindekini kaybederken herkes aynı, sanırım
çuvallarca anı yüklemeye kendimi bu kadar alıştırmamış olsam belki de şimdi başka yollarda olurdum...
baş ağrısına da çare sensin,
dilimdeki pütürlere de
saç dökülmesine de,
deja-vu'lere karşılık,
elimdeki tek çözüm(ü)sün(:)
yedim bitirdim derken yüzüme sinen ifadenin
ya da hangi lafın nerede kendini göstereceğinin
tam anlamıyla bilinmenin kime kısmet olacağının
yetişemediğimiz her güzelliği yeniden tutma umudunun
kesmeşeker boyunda mutlulukların keşfinin
ense köküme ilişen kesif ağrının yakı formülünün
biraz da,
sızlanmadan,
hızlanmadan,
olduğun yerde,
saymamı sağlarsan
bu iş biter...
